اخلاق و کردار امام رضا علیه السلام

اخلاق و کردار امام رضا علیه السلام
ابراهیم بن عباس مى گوید: من هرگز ندیدم حضرت رضا(ع) به کسى ظلم کند یا سخن کسى را قطع نماید یا حاجت کسى را در صورت قدرت رد کند یا در مجلسى پاهاى خود را دراز کند یا به نشانه بى احترامى نسبت به کسى، تکیه دهد یا بنده‏ هاى خود را ناسزا گوید یا آب دهان خود را بیرون بریزد یا صدایش را به قهقهه بلند کند؛ بلکه خنده آن حضرت تبسّم بود.

وقتى براى آن حضرت سفره مى ‏انداختند، تمام بندگان و خدمتگزاران خود، حتى دربانان و چوپانها را در سر همان سفره مى‏ نشاند. خواب آن حضرت بسیار کم و بیدارى اش زیاد بود و بسیارى از شب ها تا به صبح نمى خوابید. 

فضیلت و برکات زیارت امام رضاعلیه السلام

از مهمترین نشانه های محبت و دوستی، میل و شوق دیدار دوست یا همان زیارت است، از آن رو که زیارت امری فطری و کمال خواهانه است به هر میزان که محبت فزونی یابد، عشق دیدار دوست نیز فزونی خواهد یافت. همانگونه که این شوق دیدار در زمان حیات محبوب وجود دارد، بعد از رحلت محبوب از این سرا نیز پایدار می ماند. لذا در اسلام، به زیارت قبور پیشوایان معصوم : که واسطه ی فیض هستند اهتمام ویژه ای شده است.

معرفتنامه ی زیارت

گرچه هیچ شأن و حقیقتی به عظمت توحید و یکتاپرستی نیست اما آنچه راه وصول به این حقیقت را تأمین می کند، ارتباط با رسول خدا (ص) و عترت آن حضرت است و زیارت راهی برای این ارتباط است. باتوجه به متون دینی و زیارت نامه ها که درحقیقت، نوعی معرفت نامه است، چندین نکته قابل استفاده و ارائه است.

1 - زائر بودن، مقام و منزلتی است که توفیق م یخواهد و این توفیق نصیب هر کسی نم یشود، و لذا باید عاجزانه آن را از خدا خواست تا آن را روزی کند چراکه خواسته ی عاشق، توفیق زیارت معشوق و محبوب است 

اخلاق و رفتار امام رضا علیه السلام

امامان پاک ما در میان مردم و با مردم می زیستند، و عملا به مردم درس زندگی و پاکی و فضیلت می آموختند، آنان الگو و سرمشق دیگران بودند، و با آنکه مقام رفیع امامت آنان را از مردم ممتاز می ساخت، و برگزیده ی خدا و حجت او در زمین بودند در عین حال در جامعه حریمی نمی گرفتند، و خود را از مردم جدا نمی کردند، و به روش جباران انحصار و اختصاصی برای خود قائل نمی شدند، و هرگز مردم را به بردگی و پستی نمی کشاندند و تحقیر نمی کردند...
«ابراهیم بن عباس »می گوید:«هیچگاه ندیدم که امام رضا علیه السلام در سخن بر کسی جفا ورزد، و نیز ندیدم که سخن کسی را پیش از تمام شدن قطع کند، هرگز نیازمندی را که می توانست نیازش را بر آورده سازد رد نمی کرد، در حضور دیگری پایش را دراز نمی فرمود، هرگز ندیدم به کسی از خدمتکاران و غلامانشان بدگوئی کند، خنده ی او قهقهه نبود بلکه تبسم بود، چون سفره ی غذا به میان می آمد همه ی افراد خانه حتی دربان و مهتر را نیز بر سفره ی خویش می نشاند و آنان همراه با امام غذا می خوردند.شبها کم می خوابید و بیشتر بیدار بود، و بسیاری از شبها تا صبح بیدار می ماند و به عبادت می گذراند، بسیار روزه می داشت و روزه ی سه روز در هر ماه را ترک نمی کرد [1] ، کار خیر و انفاق پنهان بسیار داشت، وبیشتر در شبهای تاریک مخفیانه به فقرا کمک می کرد.[2]